MAVİ SINIF ATASINI ANDI..

Bu çocukların hiçbiri Atatürk’ü görmemiş. –ki görmeleri de fiilen mümkün değil zaten. Hepsi de anne ve babalarından, kitaplardan öğrenmiş Atatürk’ü. İçlerinde onu rüyasında görenler var. ‘’Dağ gibi kocamandı. Masmavi gözleri vardı. Bize bir baktı, içimiz ısındı. Elini saçlarımızda dolandırıp sevdi. Elleri yumuşacıktı.’’ Diye anlatıyordu Beren.

Alparslan, rüyasını da görmemişti ama annesi birçok şey anlatmıştı. Atatürk’ten çok içten bahsediyordu; ‘’Atatürk. canımız, ciğerimiz, her şeyimizdir. Bugünkü güzel ülkemizi ona borçluyuz.’’ Burada tabii ses tonunu veremiyorum. Öğretmen olan annesi, çeşitli vesilelerle kızını bilgilendirmiş. Minik Alparslan da özümsemiş.

Yaşlarına göre, kısa ve çok anlamlı anlatımları olan miniklerimiz de var tabii.

Zeynep Alya: ‘’Bize vatanımızı verdi. Her şeyi ona borçluyuz.’’

Esra: ‘’İlk Cumhurbaşkanımız. Çocukları seven komutandır’’

Deniz: ‘’ O olmasa biz de olmazdık. Kelimelerle anlatılamaz’’

Belinay:  ‘’O hiç yalan söylemezdi. Onu çok seviyorum.’’

Erdem : ‘’Keşke hayatta olsaydı da ona sarılabilseydim.’’

Muhammed Aziz: ‘’Bize Cumhuriyeti getiren insandır. Onun sayesinde okuyoruz. Yiğit, mert biri.’’

Hepsi de, Atamızın onlara hediye ettiği bayramı hakkediyor. Hepsinin de büyük öndere sonsuz saygısı var.İçleri Ata’nın sevgisiyle dolu. Mehmet Necati Ongay da Ata özlemini dizelere dökmüş:

Bayrak yarıya çekilmiş,

Atatürk’üm öldü diye .

En son yaprak da dökülmüş.

Atatürk’üm öldü diye.

Sürü yas tutmuş ova da ,

Kuşlar susmuşlar yuvada.

Rüzgâr esmez olmuş doğada,

Atatürk’üm öldü diye.

Irmaklar yaslı çağlamış,

Ağaçlar sessiz ağlamış.

Vatan karalar bağlamış,

Atatürk’üm öldü diye…

Bir ‘’ON KASIM’’ daha geldi. Seni özlemle anıyoruz. Seni tam anlatmaya gücümüz yetmez. Seni çocuklar, büyükler değil bütün dünya biliyor. Her Türk, Ata’sıyla gurur duyuyor. Ruhun şâd olsun Atam…

Okulumuz Mavi sınıf öğrencileri gösteri salonunda sundukları gösterileriyle Atatürk'ü andı.